Dag twee

En daar ging dag twee van start…..
Enthousiast en verwachtingsvol, benieuwd naar wat de dag zou brengen!
We kregen uitleg over meridianen, hoe je ze kon voelen en hoe je blokkades kon opheffen. Tijd om met elkaar te oefenen. Nou dat viel nog niet mee, er gebeurde totaal iets anders. Ik pakte bij een medecursist volgens de instructie voorzichtig de grote tenen op ene bepaalde manier vast en probeerde te voelen of ik iets van doorstroming kon voelen, zowel de ene kant op als de andere kant. Niks van dat alles, in plaats daarvan voelde ik in mijn handpalm een flinke pijnscheut, au, niet leuk! Jeetje, wat wilde me dat nu weer zeggen? Dat het niet doorstroomde, dat het juist heel goed doorstroomde? Ik vond het in elk geval verre van fijn te voelen. Volgens mij blokte ik daarna volledig, het was echt heel pijnlijk en dat wilde ik niet nog eens voelen. Bij de andere grepen voelde ik niks, geen pijn, geen doorstroming, niks. Ik had voor mezelf al besloten dat dit niet mijn ding was.
Gelukkig gingen we al vrij snel door naar het volgende onderwerp: vectoren. Ook al iets waar ik nog niet eerder van had gehoord (ja in de wiskunde, maar dit was toch iets anders). Het menselijk lijf hangt als het ware aan soort basislijnen vast (armen, benen, romp), de vectoren. Als je je juist afstemt kun je deze voelen. Je kunt dan ook voelen of het lichaam zich nog op je juiste plaats om de vectoren heen zit. Door bv een val kan een deel van het lichaam uit de vector geschoten zijn (net zoals een arm uit de kom kan schieten). Het mooie is dat je dit heel makkelijk kunt herstellen. Het enige wat je hoeft te doen is het deel van het lichaam dat uit de vector geschoten is, er weer naar terug te brengen, zacht en liefdevol. Mooi om te doen, maar nog mooier om zelf te mogen ervaren dat, als je het zelf ondergaat, het héél goed kunt voelen!
Na aandacht aan de inwendige mens te hebben gegeven gingen we een stapje verder. Met de pendel mochten we bij elkaar kijken of de chakra’s open waren. Wauw, dit was echt gaaf om te doen! Langzaam liet ik de pendel over het lijf gaan totdat ik weerstand voelde (net alsof je twee magneten met dezelfde pool naar elkaar toe wilt brengen). Dan is het even wachten totdat de pendel wat doet. Ik vond het echt bijzonder, dit was wél mijn ding! Ik kon zo goed voelen dat de pendel het zelf deed, dat ik niet degene was die de pendel een zetje gaf, ik stond er zelf met grote ogen naar te kijken. Vervolgens kregen we instructie hoe een gesloten chakra te openen was opdat de energie weer vrijelijk kon stromen. Na dat was een kolfje naar mijn hand! Ik “wist” gewoon hoe ik het moest doen! Met een druppeltje chakra-olie in mijn hand op zoek naar het begin van het chakra, vastpakken en mee omhoog nemen., peace of cake! Ik werd er helemaal hyper en opgewonden van, dat ik dit mocht doen, dat ik dit kon, wauw! Sonja zag ook dat me dit heel gemakkelijk afging, waar ze aan iedereen de instructie had gegeven om met twee handen te werken zei ze tegen mij: doe het maar met één, dat is al meer dan genoeg.

Nog steeds helemaal vervuld ging ik naar huis. Eenmaal thuis ging ik op zoek naar de behandeltafel die ik in de berging had staan. Hij stond er al twee jaar, nog nooit uit de hoes geweest, geen idee in welke staat hij was. Ik droeg hem naar mijn werkkamer en haalde de hoes ervan af. Wat schertste mijn verbazing? Het was een spiksplinternieuwe tafel, het plastic zat er nog omheen. Dit was een onverwacht cadeau dat ik juist nu pas mocht ontdekken, het kon niet op een mooier moment komen! En dag drie moest nog beginnen….

De eerste cursusdag

Ik was nieuwsgierig, wie zouden, behalve mijn vriendin, mijn mede-cursisten voor de komende dagen zijn? Ik had al wel van de cursusleidster Sonja gehoord dat ze alleen mensen toeliet tot deze cursus waarvan zij vond dat het potentiële Lichtwerkers waren. Daar kreeg ik dan wel weer de kriebels van, paste ik daar wel tussen?
Ik besloot me maar zo open en blanco mogelijk op te stellen en maar zien wat de dag zou brengen.
De dag begon met een voorstelrondje, in totaal 4 vrouwen en zowaar een man. De groep voelde voor mij nog wat onwennig, maar wel oké. Na het voorstelrondje mochten we een kaart trekken (uit een serie vogelmeditatie-kaarten) die aangaf waar we ons deze dagen op mochten focussen. Tot mijn verbazing en verrassing geen kaart over wat ik nog mocht loslaten of zo, mar een kaart die heel duidelijk zei: “ik sta je bij om je te helpen deze taak zo efficiënt mogelijk te volbrengen. Stel je open voor de mogelijkheid dat je een beeld krijgt van de beste manier waarop jij je toekomst kan betreden”. Zo, dat was wel even een binnenkomer, ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik hier echt op mijn plek zat!
Sonja gaf vervolgens een mediatie om alle overtollige ballast waar je nog mee zat, los te laten. Een prachtige, effectieve meditatie “cut the rope”. Een geleide-fantasie vind ik erg fijn om te doen, kan er gemakkelijk in mee en “zie” snel een beeld. Bijzonder om te zien is dat bij de evaluatie iedereen het zo totaal anders ervaren had. Nu waren we klaar om de pijnappelklier te activeren, het “derde oog” te openen, dit ook via een geleide-meditatie.
Als laatste gaf Sonja een voorproefje van het weer openen van de “beams of Light”, een soort antennes op je hoofd. Ik mocht proefpersoon zijn. Sonja vertelde dat de Beams bij de meeste mensen als een soort flubbers rond het hoofd hangen in plaats van strak en stralend rechtop. Ze pakte bij mij de belangrijkste flubber: de zog. eenhoorn en liet zien hoe je deze weer in ere kon herstellen. Terwijl ze bezig was voelde ik van alles op mijn hoofd. Ze was al snel klaar, vertelde dat we morgen met zijn allen de rest zouden activeren. Het was lunchtijd, voor mij tijd om naar de diploma-uitreiking te gaan. Ik voelde me een beetje dwaas, liep daar met een beam rond als een hoorn gespiesd op mijn hoofd, gelukkig dat niemand daar gedachten kon lezen!
Afijn, na de diploma uitreiking terug naar de cursus. Ondertussen hadden de anderen zich bekwaam in het pendelen (daarvoor ahd ik al eerder een workshop bij haar gevolgd) en gingen we door met het magnetiseren.
Nu had ik al een aantal jaren terug op de energieschool geleerd hoe te magnetiseren, hier kreeg ik toch net weer even andere dingen te horen. Het was fijn met elkaar te oefenen, te ervaren, te voelen, feedback te vragen en te krijgen. De dag liep ten einde, op naar dag twee, dit smaakte naar meer!

De volgende stap

Mijn beste vriendin had het al gedaan en stimuleerde me om het óók te doen. De twijfel sloeg toe, het was een forse investering, zou ik wel, zou ik niet? De timing was niet ideaal, maar misschien was het mogelijk daar wat in aan te passen? Ja, dat kon en zo kwam het dat ook ik me inschreef voor een driedaagse cursus Lichtwerk. De cursusleidster was genegen geweest haar programma zo aan te passen dat ze de laatste dag eerder zou kunnen afronden. Dat maakte dat ik op tijd naar huis kon om de verjaardagen van twee van mijn kinderen te vieren.
Al snel kwam de volgende kink in de kabel: ik moest een deel van de eerste middag verzuimen om bij de diploma-uitreiking van mijn zoon te kunnen zijn. Meteen de cursusleidster gemaild en wat gebeurde er? Ze gooide wederom voor mij het lesprogramma om zodat ik geen essentiële stof zou missen. Het was dus wel dudielijk dat het écht de bedoeling was dat ik deze cursus zou gaan volgen.

De hand-out die ik vooraf kreeg toegestuurd om te bestuderen liet zien dat we ons zouden gaan bezighouden met meditaties, aura’s, het derde oog, chakra’s, meridianen, pendelen, magnetiserende behandelingen, beams en vectoren. Van veel zaken had ik al gehoord, was er ook al mee bezig geweest, andere dingen klonken me als ver van mijn bed.
Afijn, ik zou het gaan zien….

Nog meer engelen…

Even geleden kreeg ik een soort kettingbrief per mail. Nu ben ik daar niet zo van, maar deze trok mijn aandacht omdat hij heel anders van opzet was dan gebruikelijk.

Op een bepaalde dag mocht ik ’s avonds de deur open doen om engelen binnen te laten, gedurende 5 dagen zouden ze mij extra helpen. Daarvoor had ik al wel het een en ander moeten regelen: 3 mensen die ná mij ook engelen wilden ontvangen, deze namen in een envelop stoppen en op een rustig plekje leggen. Ernaast een tweede envelop met daarin 3 wensen van me, hier bovenop een appel. Dan nog één (of meerdere) witte bloemen en om het geheel te completeren een witte kaars. Deze laatste moest je binnen die 5 dagen helemaal op laten branden. De appel mocht ik opeten nadat de engelen weer vertrokken waren.

Het was nog een heel gedoe om 3, voor mij goede wensen te benoemen. Natuurlijk is het makkelijk om te bedenken dat het handig zou zijn de loterij te winnen. Maar is dat ook wat ik daadwerkelijk, diep van binnen wens? Nee, verre van dat. Toen ik er even rustig voor ging zitten kwam de eerste wens heel snel binnenvallen. Redelijk abstract, maar wel echt bij mij passend, een wens niet gericht op mijn persoontje, maar groter. Wens 2 en 3 waren wat dichter bij huis. De loterij wens heeft de top drie niet gehaald…

Toen was het tijd de engelen binnen te nodigen. Het is wel een beetje raar om ’s avonds je deur open te doen, niks te zien en dan engelen welkom te heten. Gelukkig liepen er op dat moment geen dorpsgenoten langs 🙂
De dagen erna was ik er toch meer mee bezig: merkte ik er iets van? Was de sfeer in huis anders? Het blijft lastig omdat je geen vergelijkingsmateriaal hebt, deze dagen komen niet nog eens voorbij.
Na 5 dagen lag de appel er nog fris bij, de witte bloem bloeide nog steeds prachtig, de kaars was opgebrand. Het was tijd de engelen uit te zwaaien. Weer ging ik naar de voordeur, opende die en liet mijn onzichtbare gasten onder dankzegging uit. De appel heb ik de volgende dag met de engelen en mijn wensen in gedachten langzaam opgepeuzeld. Nu maar wachten of mijn wensen uit mogen komen…

Engelen brengen II

Een paar weken geleden kreeg ik van degene die de workshop “ontdek je levensdoel” een uitnodiging voor een terugkomdag. Deze dag was bedoeld om te zien in hoeverre en op welke wijze je met je door jou benoemde levensdoel aan de gang was gegaan. Pffff…. Nou, niet echt veel, tot nu toe.

Vorige week kreeg ik ineens, bij toeval, een mail van een goede kennis van me waarin gevraagd werd of ik voor een paar dagen lang engelen in huis wilde ontvangen. Het was een soort van kettingbrief, nadat ik de engelen gehad had, mocht ik ze doorsturen naar iemand anders. Oké dacht ik, laat maar komen, zal wel weer niet voor niets zijn….

Met de fiets ging ik op weg naar de terugkomdag. Ik moet daarvoor een spoorwegovergang oversteken die op een taludje ligt. Na hard trappen wilde ik nog een laatste keer flink aanzetten om me heerlijk van het taludje af te laten rollen, toen mij een mevrouw op een aangepaste driewieler tegemoet kwam puffen en al trappend halverwege het talud tot stilstand kwam. Verder omhoog lukte niet meer, ze had er de kracht in haar benen niet voor. Ik ging vol in mijn remmen staan, sprong van mijn fiets en duwde mevrouw met fiets en al omhoog het talud over. Eenmaal verder op de fiets vroeg ik me af of dit ook een vorm van engelen brengen was, zou het ook zó eenvoudig kunnen zijn en zocht ik het veel en veel te ver?

Op de terugkomdag werd besproken: wat heb je tot nu toe gedaan, wat was gemakkelijk, waar liep je tegen aan, wat is je niet gelukt?
Makkelijk was om met de engelenkaartjes aan de gang te gaan, ik liep er tegenaan dat ik hierbij niets voelde en dus ermee stopte. Tja, en verder?
De workshopleider nodigde me uit de groep te vertellen wat er tijdens de workshop cranio-sacraal was gebeurd. Ze verklaarde aan de groep: kijk zoiets heet nu een trance-medium. Zij is zó ijl, kan rechtstreeks contact maken met de grote meesters. Deze energieën nemen het dan vervolgens van haar over.
Ik stond erbij en keek ernaar, ging dit echt over mij? Wat jij nodig hebt, vervolgde de leider, is meer zelfvertrouwen, meer feedback van klanten. Hoe krijg je die? Simpel door proefpersonen te vragen. Heb je al een ruimte in huis?
Ik: Eh, nou nee, niet echt.
L: Wat houd je tegen?
Ik: als mensen naar mijn ruimte willen moeten ze door de rest van mijn huis, kan toch geen volslagen vreemden door mijn huis zeulen?
L: vraag vriendinnen als proefpersoon, zij kennen jouw huis toch? Je kunt het ook anders zien, stel je gewoon voor dat alle mensen die voor jou komen jij kunt zien als een vriend. Dan mogen ze gewoon door je huis.
Ik: Ja maar ik woon niet alleen, er zijn ook kinderen in huis, ik kan niet verwachten dat het altijd stil is.
L: Gewoon vertellen, vinden mensen niet raar, als ze het weten en ze horen wat is ook bekend waar het vandaan komt.
Ik: Oké, ik geef het op, ik zal echt aan de slag moeten.

Tenslotte kregen we een geleide meditatie waarin we naar het einddoel keken, hoe voelde dat? Ik ‘zag’ hoe en waarmee ik de ruimte eerst moest reinigen, sfeer neerzetten en zelfs het teken aan de deur waarmee ik aan kon geven aan het werk te zijn! En het voelde zo verschrikkelijk goed……ik heb mezelf er al bijna van overtuigd dat ik nu écht over de drempel heen stap!

Engelen, engelen, engelen.

“Ga je mee naar een lezing van Lorna Byrne?” vroeg een vriendin aan me. “Huh, Lorna wie? Nooit van gehoord!” Vriendin praatte me kort bij en gaf me twee boeken die Lorna Byrne geschreven had: ‘Engelen in mijn haar’ en ‘Hoog in de hemel’. In recordtempo gelezen want een week later gingen we al naar de Vredeskerk in Amsterdam.  Inmiddels wist ik dat deze Ierse mevrouw haar hele leven lang al engelen ziet en er mee praat, bijzonder.

Verwachtingsvol en met open blik de lezing in. Lorna Byrne bleek een kleine vrouw te zijn, beetje gewoontjes, zo iemand die je op straat gemakkelijk voorbijloopt zonder te zien. En zo praatte ze ook, heel bescheiden: ik weet niet waarom ik engelen zie en anderen niet, ik mocht ook heel lang niet van hen over ze praten, nu is het tijd om ermee naar buiten te treden, iets wat ik nog steeds heel eng vind. Ze vertelde over de engelen die ze in de kerk zag, de beschermengelen om mensen heen. Na de pauze beantwoordde ze vragen uit het publiek. Al met al interessant, niet wereldschokkend. Ik zag behalve een volle kerk met mensen niets, geen idee of ze de waarheid sprak.

Na afloop mocht je in een grote kring gaan staan, Lorna zou dan even later komen om een blessing  te geven. Achter in de kerk ontstond een kring van zo’n 200/300? mensen, te wachten op wat komen zou. Ik en mijn vriendin stonden ook in de kring. Even later kwam Lorna. Wat ik bijzonder vond was dat ze, ongeacht het aantal mensen, iedereen, maar dan ook echt iedereen een persoonlijke blessing gaf. Ze ging voor me staan, tekende met haar vingers een kruis op mijn voorhoofd, sprak een blessing uit en gaf me een hug. Omdat ze erg klein is, kwam haar hoofd ter hoogte van mijn borstbeen. Het was prima om te ervaren, maar ik voelde niets speciaals.

Nu wil het geval dat ik een nogal lelijke opgezette moedervlek ter grootte van een forse druppel heb precies midden boven mijn decolleté ter hoogte van de thymus. Een week na de ontmoeting met Lorna begon deze moedervlek te irriteren en wat los te raken. Nu pruts ik al snel aan korstjes en velletjes, dus ook hier kon ik niet van af blijven. Beetje bij beetje prutste ik de moedervlek los, het bloedde niet echt, smaakvol was anders. Ergens in mijn achterhoofd had ik visioenen van kanker, best eng. Ik dacht als het met een week nog zo raar doet ga ik naar de huisarts. Met 3 dagen was de hele vlek los, na nog eens een paar dagen kon ik niet eens meer zien waar deze gezeten had. Ook na een zonnebad zie je geen teken van verkleuring, héél apart!

Of ik dit aan Lorna en/of de engelen te danken heb zal altijd een vraagteken blijven.

Ik ruik, ik ruik wat jij niet ruikt…..

Klaar met werken, ik rijd naar huis, parkeer de auto op de oprit en stap uit. Ineens ruik ik een heel typische geur die ik meteen associeer met een vriend van mij die ik al maanden niet meer gesproken of gezien heb. Hè? denk ik, wat raar dat ik dat ruik en snuf nog eens. Niks….nou, raar en ik haal maar eens mijn schouders op. Als ik even later mijn mail check zit er van die vriend een warme lange mail in, bijzonder!

Mijn man komt te overlijden, regelmatig ruik ik in huis op diverse plekken zijn lucht.

Het is Moederdag en het is vroeg. Ik lig in bed en voel me wat verdrietig. Een poederachtige geur komt voorbij. Ahhh, dat is de lucht van mijn tante! Vorig jaar is ze overleden, had geen kinderen, ze was erg betrokken bij ons. Om juist op Moederdag dit te ruiken, héél speciaal!

Ik zit op de bank in de woonkamer en ruik wierook. Niet de kerkwierook, maar “gewone” wierook, die je thuis op een stokje brandt. Nu is dat niet zo bijzonder om te ruiken want dat regelmatig steken wij ook een stokje aan, alleen was het dit keer best lang geleden. Ik snuf eens, waar komt het vandaan? Ga zelfs met mijn neus boven het wierookbakje hangen, maar ruik niets. Ook gesnuif aan kussens en plaid levert geen wierookgeur op. Nog een paar keer die avond ruik ik het, maar kan het niet plaatsen. Heb ook helemaal geen associaties met een persoon, ding of gebeurtenis. Later in de week ruik ik het ook als ik op de andere bank zit. Op een gegeven moment vraag ik één van de kinderen ook eens te ruiken. Nou mam, het zit echt in jou hoor, ik ruik helemaal niks…

Normaal of paranormaal?

Een tijdje geleden werd er bij mij in de buurt een paranormale beurs gehouden. Naast magnetiseurs, handlezers, aurareaders, koffiedik kijkers en zo meer, werden er ook lezingen gegeven. Dáár ging het mij om, ik wilde graag wat meer kennis opdoen.

Eenmaal aangekomen ging ik eerst een rondje langs alle tafeltjes. Er was genoeg te zien. Als marktkooplui werden de diverse waren aangeprezen, de een wat stijlvoller dan de ander. Soms een simpel kleedje, dan weer professionele banners. Sommige standhouders hadden zoveel belangstelling dat ze met volgnummers werkten.

Op naar de lezingen, er waren er drie waarvan de titels mij wel aanspraken. Helaas, twee van de drie waren geschrapt. Hopelijk was de ene die overbleef de moeite waard!

 

Normaal of paranormaal? Dat was de titel van de lezing, gegeven door Sonja Dover, een grote forse goedlachse vrouw, zelf paragnoste.

Ken je dat gevoel, zei ze, dat je nekharen ineens overeind gaan staan van spanning, is dat normaal of paranormaal?

Iemand vertelt je een verhaal,  het bezorgt je kippenvel op je armen, is dat normaal of paranormaal?

Je ziet een heel aantrekkelijk persoon en krijgt acuut vlinders in je buik, is dat normaal of paranormaal?

Tot zover kan ik het makkelijk volgen, ze probeert aan te geven wat is intuïtie en hoe noem je dat dan, normaal of paranormaal? Wanneer is het meer dan normaal?

Ze vervolgt: ken je dat, dat als iemand je wat vertelt je wangen ineens gaan prikken, zodat je weet dat het niet waar is. Ken je dat gevoel dat ineens je kippenvel op je benen krijgt, of ineens een strak gevoel in je buik?

Zo gaat ze nog even door, dan besef ik ineens dat ze een vertaling geeft van haar eigen woordenboek: naast algemene universele prikkelingen, hebben mensen een eigen gevoelswoordenboek. Waar bij de één een kriebeling langs de rug betekent dat hij met een oude ziel van doen heeft, kan het voor een ander het signaal zijn dat deze persoon een groot verdriet meetorst.

Wat later wendt ze zich tot het publiek en komt al snel bij mij uit:

“Ik zie daar een mooie vrouw zitten. Ja, iedereen is mooi, maar dit is echt een heel mooie mevrouw. Ze is alleen nog wat voorzichtig (Ja, duhhh, denk ik vind je het gek dat ik voorzichtig ben?!)”. Ik hield me verder stil en al snel ging ze door naar de volgende.

 

Later liep ik terug langs de tafeltjes het gebouw uit en realiseerde me dat elke persoon die spiritueel iets over wilde dragen zijn eigen ingang, vertaling gebruikte om dat wat hij/zij voelde over te kunnen brengen. Voor de één waren dat tarotkaarten, voor de ander runenstenen, aurafoto’s of een kopje koffiedrab. Tenslotte waren er ook mensen die vanuit het niks begonnen te praten, vertellen. En dat maakt dan weer dat ik me afvraag of mensen die zonder hulpmiddelen werken verder in hun ontwikkeling zijn, of gewoon het knopje hebben gevonden om zonder tussenschakel informatie tot zich te nemen…

Healing op afstand

De vrouw die healings op afstand geeft, had me benaderd met de vraag of ik interesse had een healing op afstand bij haar thuis bij te wonen. Dat aanbod kon ik natuurlijk niet afslaan, ik vond het een eer om erbij te mogen zijn!
Daar aangekomen stond er al een tafeltje met een wit kleed klaar, met daarop een vaasje met bloemen, waxinelichtjes en diverse stenen in verschillende formaten. Ze vertelde dat ze nog bezig was de tafel in orde te maken. Er werden stenen weggehaald en andere ervoor teruggelegd. Dit ging heel bewust, leggen, kijken, voelen, verleggen, nog eens voelen. Het duurde even voordat ze tevreden was met het resultaat. Alle namen van de groep die de healing mocht ontvangen, had ze op briefjes geschreven. Deze briefjes werden in een open-handen-bakje gelegd. Nu was de opstelling klaar en mocht ik even van dichtbij kijken en voelen. Ik vond het prachtig, een mooie symmetrische, mandala-achtige opstelling. Toen ik met mijn handen erover heen ging voelde ik de energie ervan af komen.
De vrouw vertelde dat ze ondertussen de leden van de groep voelde intunen en even later de kosmische hulptroepen. Ik voelde niks…
Ze ging voor het tafeltje zitten en vertelde mij ondertussen wat ze deed. Eerst aarden, dan naar hart, bewustzijn groter maken, zo groot als nodig is, vandaaruit voelde ze de energie naar haar handen stromen. Ze maakte een denkbeeldige driehoek met haar handen tussen haarzelf en de tafel. Met haar handen voegde ze haar energie toe aan de energie die al op/rondom de tafel aanwezig was. Vervolgens pakte ze één voor één de briefjes, legde die in haar linkerhand en voelde met haar rechterhand over het briefje, zo’n 3 seconde per briefje. De meeste briefjes gingen terug op de tafel, een enkel briefje had meer nodig, die gaf ze wat extra aandacht. Daarna was het voor haar klaar. Ze sloot af en dat was het…..Ik kon zien dat ze hard gewerkt had, haar hoofd was héél anders van kleur dan haar witte kledij!

Al die tijd had ik op een stoel een stuk van de tafel af gezeten. Ik voelde me licht, heel prettig. De prikkeling die ik vaak bij deze sessies in mijn handen voel (soort kippenvel) breidde zich uit over mijn beide onderarmen tot aan mijn ellebogen. Heel apart gevoel, wat ook na de sessie nog even aanhield.
Al met al vond ik het geweldig om mee te maken, geen hocus pocus, geen toeters en bellen, alleen maar oprechte aandacht in een bijzondere sfeer. Dankjewel dat ik erbij mocht zijn!

18 jaar en verdwaald

Het is donker, ik zie niets. Wel hoor ik geroezemoes, net alsof je ergens op een drukke receptie staat.
Ik weet dat als ik echt ga luisteren ik er één stem uit kan halen en dat ik kan horen wat er gezegd word.
Dat idee beangstigt me om de een of andere reden heel erg. Ik wil hier weg!
Met alles wat ik in me heb vecht ik me naar, ja waar naar toe eigenlijk? Het volgende moment lig ik wakker in bed, het is midden in de nacht. Tot mijn verbazing, angst en afschuw kan ik me niet bewegen. In mijn hoofd stuur ik mijn arm aan, maar die doet niets. Ik vecht en vecht, mijn lijf wil niet reageren., wat ik ook probeer.
Uiteindelijk lukt het dan toch. Totaal in paniek doe ik het licht aan en ga naar de slaapkamer van mijn ouders. Dat is nog een hele onderneming, ik slaap boven, zij beneden. In mijn eentje in het donker door het huis, trap af, ik durf niet te denken, niet te kijken, voelen of horen.
Eenmaal bij mijn ouders is mijn moeder meteen wakker. Mam, ik heb zoiets naars meegemaakt en vertelde wat ik had ervaren. Ach, zei mijn moeder, het was maar een droom. Een droom? Hoe komt ze daar nu bij, het was alles behalve een droom! Hoe zeer ik ook trachtte haar te overtuigen dat het geen droom was, ze wilde hier niet in mee.
Uiteindelijk droop ik af, terug naar mijn bed, nog steeds wat paniekerig. Wat was er toch gebeurd en hoe wist ik zo zeker dat het geen droom was?

Dit verschijnsel kwam nog geregeld terug. Elke keer weer schoot ik in de paniek, ging echter niet meer naar mijn ouders, maar deed het licht aan, zette mijn radio aan en pakte een boek om te lezen. Niet dat ik wat in me opnam, maar alles om dat wat gebeurde maar zo snel mogelijk te vergeten.

Op een gegeven moment nam ik me voor om ondanks de angst, te blijven luisteren, zodat ik kon horen wat er gezegd werd. Dan bleef het misschien wel weg en hoefde ik niet meer te vechten om terug in mijn lijf te komen. Helaas, het is me nooit gelukt, steeds weer was daar die angst, die alles overheersende angst.
Nu is het jaren geleden dat ik het voor het laatst meemaakte, ik heb nog steeds geen idee wat het was, waarom het mij overkwam, wat het me wilde zeggen…..